Koud was het, toen ik na zes weken Brazilië weer op Nederlandse bodem stond. Gelukkig was het onthaal van mijn familie en vrienden, een warm onthaal. Maar de hernieuwde kennismaking met het Nederlands klimaat was erg kil, de natuur drukte mij onmiddellijk op de koude werkelijkheid en onthaalde ons met een temperatuur van 6 graden. Dat was even omschakelen, na zes weken in een temperatuur van 30 tot 35 graden te hebben gewerkt en gewoond. Zes weken weer even "THUIS" geweest. Even thuis bij de kinderen, Lucia en Rob, Maria en het vaste personeel, van wie ik de meest ook al jaren ken. Het is voor mij niet moeilijk om thuis te komen in Brazilië, alles is zo vertrouwd.

Na een rondje door het gehele gebouw, deze keer samen met mijn reisgezel Nico, was voor mij alles weer helemaal duidelijk en wist ik ook direct waar we ons de komende zes weken mee bezig konden houden, namelijk "ONDERHOUD", op alle gebied. Door intensief gebruik en onbekendheid met het hebben van een eigen kast en door de vraatzucht van de miertjes was een gedeelte van de kastdeuren op de jongenskamers geheel verdwenen of ze konden het geen deur meer noemen. Bij mijn bezoek in 2009 was ik al samen met Lucia bij een lokaal timmerbedrijfje nieuwe deuren gaan bestellen. Niet wetende dat de leverantie precies een jaar zou duren, ondanks de aanbetaling voor de aankoop van het benodigde hout. Dit is ook Brazilië. Dus precies op tijd, voor ons bezoek in 2010, kwam de leverantie en konden we alle kasten van nieuwe deuren voorzien. Deze deuren zijn door de jongens zelf drie keer geschuurd en gelakt. Voor mij was het leuk om te zien, hoe trots de jongens waren op het door hen geleverde werk. John Lennon en Felix waren zo enthousiast bezig geweest, dat we ze ook de deuren van de school en het gastverblijf maar een opknapbeurt hebben laten geven. Ook deze deuren waren er niet al te best aan toe.

Na twee á drie weken bezig te zijn, wordt het werk, wat nog gedaan moet worden, alleen maar meer in plaats van minder. Iedereen komt met vragen naar ons toe of we dit of dat willen maken of repareren, Zo was er ook behoefte aan een kamerbreed schoolbord in onze school. Zowel de ochtend- als de middagjuf hadden niet voldoende aan het bord van 150 cm. Dus materialen gekocht en aan de slag gegaan. Hoe vaak de borden geschuurd, gevuld, geschuurd en geschilderd zijn, zal ik U onthouden, maar het was heel vaak voor dat ze, naar Nederlandse maatstaven, glad genoeg waren om het predicaat "schoolbord" van ons te krijgen. Het vereiste resultaat werd behaald met "Goral"-verf, een product van het Nederlandse Akzo Nobel, wel gemaakt in Brazilië. Voor deze schoolborden kregen we een 9+ met een zoen van de jufrouw (twee keer) en een mooie bedankbrief van alle kinderen. Dat is het nou precies waar we het voor doen, namelijk een aantal blije gezichten. Ook blije gezichten waren er toen we het voetbalveld van echten doelen voorzagen, vier stuks, twee grote en twee kleine en dan ook nog met echte doelnetten. Ook werd het prikkeldraad langs het veld met palen en netten afgeschermd. De jongens, klein en groot maar ook de meisjes, konden niet wachten tot alles klaar was een lekke bal was het gevolg. Bij het lezen van dit luchtige verhaal zal U misschien gaan denken dat alles koek en ei is. De nare dingen zoals de uitvoering van de nieuwe wet, dat kinderen niet langer dan twee jaar in een kindertehuis mogen verblijven en de daaruit voortvloeiende zittingen van de kinderrechter bij ons in het huis zal ik U besparen. Lucia zal hier zeker uitgebreid verslag van doen. Dit soort bijeenkomsten hakken er bij Lucia en Rob emotioneel behoorlijk in en veroorzaken grote teleurstellingen bij de leiding en het personeel.

Voor de kinderen is het zeker niet de juiste oplossing. Er wordt in het geheel geen rekening met de gevoelens van de kinderen gehouden. Voor mij geeft dit juist de motivatie om Lucia en Rob te blijven steunen met hun mooie werk voor deze kinderen met hun vele problemen. Na zes weken Brazilië was het weer fijn om thuis te komen, zeker door het warme onthaal, maar ook door het warme voldane gevoel wat het "ZIJN", het "BELEVEN"en ook het "WERKEN"voor deze kinderen geeft.

Jan Wittebrood