Bijna 8000 km. van huis en toch het gevoel krijgen dat ik ‘Thuis’ kom. Thuiskomen bij Pinokio in Brazilië. Dat ik mij thuis voel in Guriri komt niet alleen door Lucia, Rob en Maria weer te ontmoeten. Ook niet door het weer betrekken van mijn eigen kamer in het gastverblijf of de begroetingen van al het vaste personeel. (de meeste ken ik al jaren)

Nee wat mij het ‘Thuis’ komen gevoel geeft, komt op de eerste plaats door de warme begroetingen van de kinderen. De ‘kleintjes’ kruipen tegen je op en willen allemaal opgetild worden om vervolgens even geknuffeld te worden, wat Tio Jan dan ook zeker doet. Door de grotere meisjes wordt je op beide wangen gekust en de jongens geven je een hand en drukken zich vervolgens tegen mijn borst. Na deze emotionele begroetingen, moet ik mij even terugtrekken, om de inmiddels nat geworden ogen even buiten het zicht van de kinderen weer droog te maken. Het was immers niet de bedoeling Tio Jan droevig te stemmen, maar juist om hem gelukkig te maken. Maar gelooft U mij, het maakt mij ontzettend gelukkig als ik alleen al, al die blijdschap van de kinderen zie omdat Tio Jan weer terug is.

Natuurlijk komt hun blijdschap ook doordat ze weten dat Tio Jan altijd wel iets leuks met ze doet of voor ze maakt. Zo is immers door de jaren heen de gehele speeltuin ontstaan. Ook deze reis hebben we weer een prachtig speeltoestel aan de speeltuin kunnen toevoegen. Een zogenaamde ‘plankenschommel’ waar wel tien kleintjes tegelijk op kunnen zitten.

Voor de wat grotere kinderen is er een voetbalwand van hout gemaakt. Een soort schutting waar tegenaan geschoten kan worden, uiteraard met een voetbal. Geen ballen meer tegen de muren van het huis, met als gevolg gebroken ruiten. Ook kan er tennis tegen deze wand gespeeld worden en een basketbalbucket completeert deze wand. En als klap op de vuurpijl zijn we begonnen met de aanleg van een groot voetbalveld. Als de gemeente zich aan de afspraken, wat betreft de grondverzetmachine, had gehouden, was het veld, op het gras na, gereed geweest. Laten we maar hopen dat ze de gedane toezegging alsnog waarmaken zodat het ‘Pinokiostadion’ door minister van sport ‘Pele’ geopend kan worden. De doelpalen met echte netten liggen al klaar en kunnen door de grote jongens zelf geplaatst worden.

Zoals vele keren eerder vergezelde Henk Brouwer mij weer op mijn zesweekse bezoek aan Pinokio. Henk weet alles af van pompen en electrische installaties. Helaas moest hij na drie weken fijn gewerkt te hebben, plotseling terug naar huis. Droevige famillie omstandigheden dwongen hem daartoe. Maar ik weet zeker dat Henk weer terugkomt zo gauw de gelegenheid zich voordoet. Na een weekje alleen gewerkt te hebben kreeg ik gezelschap van mijn zoon Paul. In deze week heb ik de balletstudio kunnen verwezelijken. De ‘TV-zaal’ is omgetoverd tot de, volgens de balletleraar, mooiste balletstudio van de wijde omgeving. Ontstaan met een beetje fantasie, improvisatievermogen en wat gekocht materiaal. Heel leuk om te maken, maar nog leuker om te zien hoe of de meisjes vol overgave de danslessen volgen en ook gaan dansen als er geen les is.

Zoals gezegd zoon Paul kwam twee weken naar Brazilie om eens te kijken wat zijn vader allemaal voor fraais had neergezet. Maar hij kwam niet alleen om te kijken, hij stak meteen de handen uit de mouwen en hij stal onmiddellijk de harten van de kinderen. Het “TIO TIO“ was niet meer van de lucht. Voor mij een bijzondere ervaring, voor hem niet minder.

Toen we samen de terugreis aanvaardden, konden we terugzien op een, in alle opzichten, vruchtbare en dankbare periode. Thuisgekomen in Nederland, konden we ons verhaal gezamenlijk kwijt aan famillie en vrienden, uiteraard vergezeld van vele foto’s.

Jan Wittebrood