Het einde van het jaar nadert, een moment voor een terugblik op het afgelopen jaar:

2007 is een druk en rommelig jaar geweest. Zoals altijd is het jaar gevuld geweest met prettige en minder prettige dingen. Een aantal kinderen is weggegaan maar andere zijn er weer bij gekomen. Op het ogenblik verzorgen wij met Uw hulp 115 kinderen plus 13 kinderen van inwonend personeel. Totaal dus 128 kinderen van verschillende leeftijden. Wij vinden het niet realistisch als de Nany’s, die intern bij ons werken om onze kinderen goed te verzorgen, hun eigen kinderen zouden verwaarlozen. Daarom mogen zij hun kinderen ook meenemen naar Pinokio. Wel zijn er natuurlijk afspraken over gemaakt. Zo mag er geen onderscheid zijn tussen kinderen van Pinokio en hun eigen kinderen.Wat de ene mag, mag de andere ook. Wat verboden is voor de een is verboden voor iedereen. In huize Pinokio zijn alle kinderen gelijk.

Alle kinderen vanaf 3 jaar gaan naar school. Alle kinderen vanaf een bepaalde leeftijd hebben een dagelijkse taak te verrichten. Meisjes meestal in de huishouding en de jongens op de boerderij waar wij koeien, varkens en kippen houden. Wij verbouwen ook maïs, zwarte bonen en maniok. Gedurende een bepaald seizoen hebben wij ook een moestuin. Er is ook een aantal fruitbomen geplant maar deze geven nog geen vruchten. Onze dag begint om 6.30 uur en is helemaal vol tot bedtijd welke verschilt per leeftijd. De jongsten gaan om 20 uur naar bed en de oudsten gedurende de week om 22 uur. In de weekends is de bedtijd voor de oudere iets later. Hier kunnen zij met ons over onderhandelen. Als zij het verdienen, kunnen wij tot later opblijven en een film kijken op de televisie of zelfs een film die gehuurd is.

De vier jongelui, 2 jongens en 2 meisjes die een beroepsopleiding volgen in Campos vervullen ons met trots. Zij vertrekken om 6.30 uur uit huis, gaan naar de middelbare school in São Francisco en dan vervolgens gaan zij rond het middag uur per bus verder naar Campos (60 km.) om een beroepsopleiding te volgen. Één van de meisjes is al klaar met haar opleiding en loopt nu stage bij een bedrijf. Wij hebben diepe bewondering voor hun doorzettingsvermogen want het zijn zware dagen en zij mopperen nooit.

Helaas is de nood van de ouders van de kinderen die bij ons terecht komen beslist niet kleiner geworden de afgelopen tijd. En hoe moeilijker de omstandigheden van de ouders zijn des te slechter vergaat het de kinderen. Wij hebben een periode van veel regen meegemaakt en daarna een heel droge winter waar gedurende maanden geen druppel regen viel. In beide gevallen worden de mensen in onze streken erg gedupeerd want zij leven van de landbouw en visserij. Als het te veel regent kunnen zij op het land niet werken en als de grond te hard is wegens gebrek aan regen is het werken ook onmogelijk. Januari begon met een enorme regen periode waardoor hele dorpen onder water kwamen te staan, bruggen zijn ingestort waardoor het verkeer van landbouwproducten helemaal stil kwam te staan. Dus werkeloosheid voor de landarbeiders en iedereen die er iets mee te maken heeft. Deze watersnood heeft weken geduurd en vele mensen zijn door overstroming alles kwijtgeraakt.

De gevolgen van deze natuurrampen zijn heel naar. Vaders gaan dan elders werk zoeken, verlaten tijdelijk en soms voorgoed hun gezinnen en moeders kunnen de spanning en de problemen niet aan waardoor de kinderen voor de zoveelste keer de dupe worden van verwaarlozing, mishandeling etc. De Raad v.d. Kinderbescherming wordt er dan bijgehaald en zo staan die mensen bij ons op de stoep met de zoveelste kinderen die dringend opvang nodig hebben. Een enkele keer zijn het vijf uit één gezin. Soms is die opvang van korte duur maar de meeste keren is een snelle terugkeer naar hun familie niet mogelijk en blijven de kinderen een aantal jaren onder onze hoede. Een kind opvangen is altijd, met een beetje plooien en schikken, wel mogelijk maar als er 5 tegelijk voor de deur staan is dat iets moeilijker. Waar haal je de ruimte vandaan als de kamers al overvol zijn? En bedden, beddengoed, kussens, handdoeken, kleren? De kinderen worden uit een noodsituatie weggehaald en komen vaak blootsvoets en met alleen de kleertjes die zij aan hebben. Gelukkig is het zo dat onze kinderen heel sociaal zijn en het niet erg vinden om hun kleertjes tijdelijk uit te lenen totdat onze naaister kleertjes voor de nieuwkomers heeft kunnen maken, iets wat heel snel gebeurt.

Onze naaister is heel handig en snel en in “no time” heeft zij een garderobe voor een kind gemaakt. Zij naait alle beddengoed (lakenstof koop ik aan de grote rol), lange en korte broeken, rokjes, jurkjes, bloesjes, pyjama’s, schooluniformen voor de Pinokio school, enfin alle kleding die een kind nodig heeft. Hierdoor geven wij betrekkelijk weinig geld uit aan kleding. Ik ben altijd op zoek naar reclame aanbiedingen voor stof en als ik ze vind koop ik meteen genoeg om altijd voorraad in huis te hebben. Als je iets persé op een bepaald moment nodig hebt is het altijd veel duurder. Wat wij kant-en-klaar moeten kopen is meestal ondergoed, schoenen en badkleding. Schoenen verslijten de kinderen erg veel. Natuurlijk zal de kwaliteit van de schoenen hier wel iets mee te maken hebben, maar wij kunnen ons nu eenmaal geen dure schonen veroorloven.

Dit jaar hebben wij 2 keer meegemaakt dat er kinderen uit gezinnen werden weggehaald waar de ouders geestelijk minder valide zijn en als gevolg hiervan hun kinderen verwaarlozen. Voordat de rechter bepaald dat deze kinderen bij hun ouders weggehaald moeten worden wordt er door Maatschappelijk Werk van de gemeente er alles aan gedaan om hen te helpen. Deze gezinnen worden gedurende een aantal maanden begeleid en als dan blijkt dat deze hulp niets uithaalt dan worden deze kinderen bij Pinokio ondergebracht. Van het ene gezin zijn er twee jongens bij ons gebracht, een van 3 jaar en een baby van 9 maanden. Van het andere gezin 3 kleine meisjes van 5, 3 en 1,5 jaar. De jongste is zwaar ondervoed binnen gekomen.

Dit zijn intens trieste gevallen want deze ouders houden zielsveel van hun kinderen en begrijpen absoluut niet waarom hun kinderen bij hen werden weggehaald. Bij iedere bezoek van deze ouders word je dan geconfronteerd met de ernst van zo’n problematiek. De ouders huilen, de kinderen huilen en soms gaan wij ook van de weeromstuit een potje mee huilen. Hoe los je een dergelijk probleem op? Je zou bijna de ouders ook willen opnemen, maar ja, daar zijn wij uiteraard niet de instantie voor en kunnen natuurlijk niet alle ellende binnen de gemeente oplossen.

Wat wel al 9 keer is gebeurd, gedurende de 12 jaar dat wij functioneren, is dat wij moeders met kinderen hebben opgevangen die ernstig door hun partners waren mishandeld en flink geslagen. De laatste keer gebeurde 2 maanden geleden. Om 2 uur ’s nachts zijn wij uit bed gebeld door de Raad v.d. Kinderbescherming met de mededeling dat een moeder met 3 kinderen op de stoep van het ziekenhuis stond, na behandeling door een arts, die onderdak nodig had. Zij was bont en blauw geslagen, haar zoon van 14 had een blauw oog en die van 10 had een gebroken arm. Het kleine meisje van 7 was de dans ontsprongen omdat zij onder haar bed was gekropen. Natuurlijk een ramp voor dat gezin maar ook niet leuk voor ons, want midden in de nacht moesten we bedden gaan toveren zonder het hele tehuis wakker te maken. Wij zijn niet “verplicht” deze mensen op te nemen maar als je weet dat wij het enige opvang tehuis zijn in onze gemeente en zelfs in de zeer weide omtrek, dan is het heel moeilijk om nee te zeggen, zeker als er kinderen bij betrokken zijn. Deze familie problemen moeten worden opgelost via politie en justitie, maar soms werken deze instanties niet zo snel als wij en de betrokken families zouden willen, waardoor hun verblijf bij ons soms wel een maand duurt. De vader moet eerst uit huis en dan pas kan het gezin terugkeren. Hun verblijf bij ons is voor hen niet prettig want wij hebben geen speciale ruimte die hiervoor geschikt is; zij worden ondergebracht in een zaaltje met glazen deuren en ramen aan het binnenplein en zitten zo de hele dag te kijk. Deze ruimte is de speelzaal van onze kinderen, die dan tijdelijk daar niet kunnen spellen. Als het zonnetje schijnt is dat niet erg maar als het regent is deze ruimte dringend nodig.

Het is frappant te constateren hoe kinderen zonder ouders zich snel aanpassen aan onze huisregel, terwijl de kinderen die met hun moeders bij ons logeren grote moeite hebben om zich aan deze regels te houden. En toch moeten wij erop toezien dat onze huisregels niet al te ernstig worden overtreden anders krijgen wij problemen met onze kinderen.

Naar aanleiding van dit laatste geval heb ik een brief aan de Gemeente Secretaris van Maatschappelijk Welzijn geschreven, met kopie aan de diverse leden van de Rechterlijk Macht, waarin ik hen meedeelde dat wij zulke gevallen eventueel wel willen blijven helpen, maar onder de voorwaarde dat de gemeente kleine woonunits bij Pinokio bouwt om deze mensen beter te kunnen opvangen en onder voorwaarde dat de gemeente de kosten van het onderhoud van deze families op zich neemt. Ik weet, de gemeente is arm maar het is niet logisch dat Pinokio alle problemen in de schoot geworpen krijgt. Wij hebben onze handen al meer dan vol met de opvang van de kinderen en dat is uiteindelijk ons doel en hiervoor hebben wij uw financiële steun gekregen. Ik ben benieuwd naar hun reactie...

Ons zorgenkindje Alex is bij ons gekomen toen hij 3 jaar oud was. Hij is zwaar geestelijk gehandicapt en bij zijn aankomst kon hij allen plat op zijn rug liggen en gillen. Nu 5 jaar verder kan hij lopen, rennen, zelf eten en allerlei lichamelijk kunstjes uithalen. Wat hij nog steeds niet kan is leren en redeneren. Hij heeft geen enkele notie van gevaar noch voor zichzelf noch voor de andere kinderen. De hele dag moeten wij achter hem aanlopen om rampen te voorkomen. Hij is heel sterk, heel druk en het wordt steeds moeilijker om hem in toom te houden. Wij zelf en de Rechtelijk Macht zijn niet in staat geweest een andere opvangmogelijkheid voor Alex te vinden want uiteindelijk is hij binnen Pinokio niet op zijn plaats. Alex heeft een tehuis nodig dat hem deskundige behandeling kan geven, zodat hij zich eventueel verder kan ontwikkelen. Wij hebben de kennis om een dergelijk kind te begeleiden niet in huis. Wij hebben meerdere verstandelijk gehandicapte kinderen maar geen enkel is zo ernstig als Alex. Met die andere kinderen kunnen wij uitstekend werken en passen zij zich volledig aan, aan de dag indeling van spelen, naar school gaan etc… Wij krijgen zelfs de indruk dat onze verstandelijk gehandicapte kinderen zich zo goed ontwikkelen doordat zij omringd worden door “normale” kinderen.

Op ons verzoek heeft de Rechter bepaald dat Alex overdag naar een instelling gaat die gehandicapte kinderen overdag opvangt. Dus sinds juni dit jaar wordt hij iedere dag om 8 uur opgehaald door een auto van de gemeente en teruggebracht om 17 uur. Deze oplossing is niet ideaal, maar zolang geen andere tehuis voor hem gevonden is geeft deze opzet ons enig soelaas gedurende de werkdagen. Zaterdag en zondag is hij gewoon thuis.

Het bovenstaande is maar een kleine greep van alles wat zich om en in Pinokio afspeelt. Ik hoop dat ik U heb overtuigd dat wij goed werk verrichten en DAT PINOKIO ECHT NODIG IS.

Als Pinokio niet bestond, als wij Uw hulp niet kregen, waar bleven deze kinderen dan? Toch maar aan hun lot overgelaten? Waar zou de Raad v.d. Kinderbescherming met hen naar toe moeten gaan?

Een poosje geleden zijn Rob en ik (op onze eigen kosten) met een aantal kinderen een weekendje weggeweest. Dat vinden wij leuk omdat wij gedurende een paar dagen een aantal kinderen extra aandacht kunnen geven die zij zo nodig hebben. Zo zien zij ook dat er een andere wereld bestaat buiten Pinokio. Wij vonden een goedkoop hotelletje waar de eigenaar (buiten het seizoen uiteraard) bereid was slechts voor 5 kinderen te rekenen in plaats van voor de 8 die met ons mee waren. De kinderen hebben genoten en wij uiteraard ook. Het hotelletje had een zwembad en zo konden wij meteen testen of de kinderen die zwemles hadden gehad van Pieter, onze Belgische vriend, inderdaad goed konden zwemen. Zij zijn allemaal geslaagd naar onze mening en hopen dat Pieter gauw terug komt om meer kinderen te leren zwemen.

Toen het tijd voor de avondmaaltijd was, zijn wij op aanraden van de eigenaar van onze hotel naar een klein pension gegaan waar het eten lekker was en de kosten laag. Ook hier was de eigenaar bereid weinig geld te berekenen voor een maaltijd voor 10 personen. Tijdens het eten keek een man van om en nabij de 35 jaar voortdurend door een open raam naar ons. Iets van belangstelling konden wij wel verwachten want het was toch heel duidelijk te zien dat wij niet een doorsnee familie konden zijn met een blanke vader en moeder en kinderen van om en nabij dezelfde leeftijd en van verschillende huidkleuren. Maar naar mijn mening keek hij toch te veel en te indringend en ik begon zelfs een beetje bezorgd te worden. Mijn bezorgdheid naam toe toen bij het afrekenen bleek dat de man onze maaltijden had betaald en insisteerde dat wij naar buiten zouden komen om ons bij zijn gezelschap te voegen. Alvorens dit te doen heb ik de kinderen goed geïnstrueerd beslist bij ons in de buurt te blijven en geen enkele uitnodiging te accepteren voor wat dan ook. Toen wij eenmaal buiten stonden en hij zich voorstelde bleek hij een kinderrechter te zijn die ons vertelde hoe hij een kindertehuis miste in zijn gemeente, want vaak had hij schrijnende gevallen waar hij absoluut niets voor de kinderen kon doen bij gebrek aan opvang. Wij hebben gezegd dat hij bij nood een beroep op ons kon doen maar zijn dorp is echt een beetje te ver om kinderen naar ons te sturen.

Het liefst zou ik u willen uitnodigen om een kijkje bij ons te komen nemen. Vertellen is één ding, met je eigen ogen zien hoe alles reilt en zeilt is heel wat anders. Ik wil U hierbij vertellen dat u meer dan welkom bent om bij Pinokio een paar dagen vakantie te komen doorbrengen. Het strand is letterlijk voor de deur, maagdelijk en volkomen leeg. De kinderen zijn zeer sociaal en altijd blij Nederlanders te zien aankomen. Wie weet tot ziens?