Na de bouw van de school dachten wij klaar te zijn met bouwen, maar helaas bleek dat niet zo te zijn. Het tehuis dat voor 60 kinderen was gebouwd bleek al snel te klein te zijn. Wij hadden inmiddels meer dan 80 kinderen onder onze hoede en de verwachting was dat er velen meer zouden komen. Vol is vol zou je denken maar helaas: niets is minder waar. Wij zijn het enige kindertehuis in de wijde omgeving en het is haast onmogelijk om nee te zeggen als de Raad van de Kinderbescherming of leden van de Rechterlijke Macht voor je deur staan met één of meerdere kinderen die zij uit een noodsituatie hebben gehaald. Wij weten dat er absoluut geen andere opvangmogelijkheid is en weten ook dat deze instanties geen kinderen van hun ouders weg halen als de situatie niet echt dringend en ernstig is. Hoe kan je dan weigeren deze kinderen op te nemen?
Dus besloten wij een deel van de zolder te gaan verbouwen tot 3 grote slaapkamers met dakkapellen naar Nederlands model (zie foto).
Natuurlijk werd ook een grote badkamer gemaakt en nu slapen daar 20 van de grotere meisjes. Het is heel mooi en gezellig geworden met houten balken en de droom van alle meisjes, die nog beneden slapen, is zich zodanig te gedragen dat zij ook naar boven mogen verhuizen. Boven kunnen alle meisjes slapen die zelfstandig kunnen functioneren en goed voor hun spullen en zichzelf kunnen zorgen. Daar boven komt er geen personeel aan te pas, zij moeten alles zelf schoonmaken en onderhouden en het gaat redelijk goed, al moet ik ze zo nu een dan even toespreken. Rob en ik hebben ook boven een slaapkamer met badkamer gekregen zodat wij daar toezicht op kunnen houden. Tevens kwam daardoor een extra kamer vrij beneden.
In de loop van de jaren was het ons heel duidelijk geworden dat het gedurende de heetste vier zomermaanden heel gevaarlijk was voor de kinderen om onbeschermd de hele dag buiten te spelen. De zon is dan veel te sterk en de lichtste kinderen liepen verbrandingen op. Dus een overdekte speelplaats was noodzakelijk en met de hulp van Jan Wittebrood en Peter Hoogsteder plus plaatselijke arbeiders werd dit nieuwe project gerealiseerd.
De overkapping, speeltoestellen en zandbak
De ruimte is helemaal open en daardoor bijzondere koel in de zomer en wordt nu niet alleen voor spelen benut maar ook voor alle schoolfestiviteiten en verjaardagsfeesten. Echt weer een grote aanwinst voor ons tehuis!
Kinderen bleven binnen stromen en het tehuis was wat leefruimte betreft ook al klein geworden. Slaapproblemen waren opgelost door boven op zolder extra slaap ruimte te creëren maar alle andere vertrekken waren ook te klein geworden voor het aantal kinderen. Wij hadden binnenshuis een werkplaats waar alles wat gemaakt en gerepareerd moest worden gedaan werd. Dus de oplossing om meer leefruimte te creëren was die werkplaats naar buiten te verplaatsen zodat deze grote ruimte voor andere doeleinden gebruikt kon worden. Zo gezegd, zo gedaan, en er werd weer een actie gestart om geld bij elkaar te krijgen voor een nieuwe werkplaats. Achter die werkplaats werd ook een ruimte gecreëerd om de vele fietsen te bewaren. Toen die gereed was kon de interne verhuizing beginnen.
De oude werkplaats werd naaikamer. Het is een geweldige ruimte geworden waar de naaister haar hoek heeft gekregen met haar vele verstel goed en nieuwe materialen waar zij de kinderkleertjes van maakt. Misschien leuk om te weten dat het grootste gedeelte van alles wat de kinderen dragen en gebruiken hier in het tehuis wordt gemaakt zoals bovenkleding, pyjama’s en zelfs de schooluniformen en ook bedden- en tafellakens. Wij kopen betrekkelijk weinig kleding voor de kinderen: in feite eigenlijk vrijwel alleen ondergoed, zwembroekjes, sokken en schoenen.
Wij krijgen ook regelmatig kleding uit Nederland, maar natuurlijk nooit genoeg om al die kinderen aan te kleden. Wij zijn bijzonder blij met de warme kleding die wij uit Nederland krijgen zoals jacks en jasjes die hier ook nodig zijn in de winter.
Maria heeft daar ook haar eigen hoekje gekregen. Zij is diegene die bijhoudt welke kinderen nieuwe kleding nodig hebben en die dan bij de naaister bestelt. Zij is ook diegene die de kleding die te klein is geworden voor Jantje doorspeelt aan Keesje. Zij verdeelt alle kleding die vervolgens een geborduurde naamlabel krijgt zodat ieder kind zijn eigen kleding kan herkennen.
Jamilia en ik hebben het achterste deel toegewezen gekregen dat tevens als leslokaal dient voor de grote meisjes die daar leren haken, breien en borduren. Deze lessen gebeuren meestal tijdens de schoolvakanties omdat daar gedurende het jaar weinig tijd voor is, want de meisjes hebben, naast hun school en huiswerk, ook een taak in het huishouden. En natuurlijk hebben zij ook vrije tijd nodig voor ontspanning.
De oude naaikamer wordt bibliotheek. Een deel van de boeken is al overgebracht en voor de andere worden nu nieuwe boekenkasten gemaakt. In de loop van de jaren hebben wij heel veel boeken bij gekregen of gekocht. De bibliotheek wordt ook intensief gebruikt door de grotere kinderen die ’s avonds of in het weekend hun huiswerk moeten maken. De oude bibliotheek wordt dan een extra huiskamer zodat de kinderen verdeeld kunnen worden in twee groepen, want de bestaande huiskamer, al is die groot, is het toch niet groot genoeg om alle kinderen tegelijk te herbergen.
Als voorlopig laatste (hopen wij) bouwklus is dan een extra wasruimte gemaakt naast de al bestaande wasserij. Daar komen nu onze nieuwste aanwinsten: een professionele wasmachine, een centrifuge en een droger.
De twee wasvrouwen hebben 12 jaar lang met gebrekkige en zeer eenvoudige wasmachientjes die met de hand gevuld moesten worden met water, en die niet spoelen of centrifugeren en een was beurt van 5 minuten geven, alle kleding van het hele tehuis moeten wassen. Al die jaren hebben Rob en ik diepe bewondering gevoeld voor beide vrouwen die iedere dag opnieuw een titanen klus lachend klaarden.
Nu krijgen zij een echte industriële wasmachine, een centrifuge en voor de regenachtige dagen een droger. In het regenseizoen is het altijd een ware ramp geweest om theedoeken, luiers en schooluniformen op tijd droog te krijgen. Nu is dit probleem opgelost.
Dagelijkse was aan de lijn
We hopen nu echt klaar te zijn met bouwen. Rob heeft langzamerhand een fobie gekregen voor alles dat met nieuwbouw te maken heeft. Laatst kreeg ik een enorme snauw toen ik opperde dat een garage ook heel goed zou zijn om de nieuwe auto die wij net hebben gekocht, te beschermen tegen de corrosie en de zon.
Sinds het begin hebben wij intussen 262 kinderen bij ons gehad. Een deel van hen is nog steeds bij ons. Een aantal kon naar een langere of kortere periode terug naar hun familie die zich inmiddels had geherstructureerd, en een aantal was al volwassen genoeg om hun eigen leven te gaan leiden. Drie meisjes zijn geadopteerd, maar helaas zijn twee van hen weer teruggebracht vanwege aanpassingsproblemen.
Een aantal meisjes is al getrouwd en moeder. Gelukkig blijken zij goed voor hun kinderen te zorgen.
Twee jongens en twee meisjes zijn bij ons in dienst getreden. Eber is de klusjesman (Rob’s rechterhand), Carlos werkt op de boerderij (bij de boerin Nina), Vânia en Tatiane zijn kindermeisjes.
Geen van de kinderen die bij ons zijn geweest is op het slechte pad gegaan. Met de meeste van hen hebben wij nog regelmatig contact. Sommigen bellen regelmatig en anderen komen op bezoek of zelfs logeren.
Het is niet altijd makkelijk om al de kinderen die bij ons aankomen een nieuw levensperspectief mee te geven, maar tot nu toe lijkt het wel te lukken en wij hopen dat het zo zal blijven.
Op het ogenblik hebben wij 110 kinderen onder onze hoede plus 14 kinderen van inwonend personeel die gewoon mee draaien met het geheel. Dus totaal 124 kinderen.
Iedereen zit op school, wij hebben vier jongelui, twee meisjes en twee jongens tussen de 16 en 18 jaar die naast het gewone middelbare onderwijs ook een beroepsopleiding volgen in Campos. Deze opleiding is hen aangeboden door Petrobras: Braziliaanse Olie Mij. Deze vier jongelui gaan ''s morgens om half zeven de deur uit en komen pas om en nabij negen uur ’s avonds terug, 5 dagen in de week. Wij hebben diepe bewondering voor hun doorzettingsvermogen.
Het huis is meer dan vol en wij zijn laatst naar de kinderrechter gegaan om hem mede te delen dat wij graag de kinderen willen blijven opvangen die onze hulp nodig hebben maar dat wij niet kunnen blijven groeien zonder hulp van de plaatselijke instanties. Hij beloofde er werk van te gaan maken en wij zijn heel benieuwd wat er uit zal komen. Wat hij inmiddels heeft gedaan: iedereen die een boete heeft gekregen laat hij dat bedrag in levensmiddelen omzetten die zij bij ons moeten bezorgen. Van ons krijgen zij dan een bewijs die zij aan de rechter moeten presenteren.
