Op 1 juli is David – 5 jaar - van een kleine hoogte gevallen en heeft zijn dijbeen gebroken. Onmiddellijk werd hij naar het plaatselijk ziekenhuis gebracht waar wij te horen kregen dat hij naar Campos gebracht moest worden want hier in de gemeente kon hij niet geholpen worden. Zo gezegd zo gedaan en daar aangekomen kregen wij te horen dat hij opgenomen moest worden. Een probleem voor ons, want hier in Brazilië moet je dag en nacht bij het kind blijven. Wie konden wij missen? Eigenlijk niemand. Wij hebben toen maar in allerijl een schema opgemaakt van wisseldiensten en de gelukkigen waren Lucia, Ana-Lucia en Mariana. Ieder een dag en een nacht in wisseldienst. Vreselijk!!!! De nachten waren het ergste want als begeleider heb je recht op een stoel en zittend slapen, al ben je erg moe, was voor ons aller drie onmogelijk. Na 10 dagen in de tractie werd hij in het gips gezet (beide benen) en mochten wij hem mee naar huis nemen.

Controle moest in onze gemeente gebeuren en na 15 dagen brachten wij hem netjes naar het ziekenhuis waar een röntgenfoto werd gemaakt en de dienstdoende orthopeed weigerde David te behandelen want volgens hem was het been verkeerd gezet en als gevolg hiervan zou David’s been 3 cm korter blijven. Wij kregen de opdracht weer naar het ziekenhuis in Campos terug te gaan. Daar vertelde wij de bevindingen van de arts van onze gemeente. David werd de gips kamer in gebracht, wij hoorden een hoop gegil en even later werd David aan ons overgedragen met de mededeling dat nu echt alles in orde was. Controle weer als vanouds in onze gemeente waar wij 14 dagen later heen gingen. Tot onze schrik, na het bekijken van een nieuwe röntgenfoto kwam de orthopeed met dezelfde opmerking dat het been nog steeds verkeer gezet was en dat wij opnieuw naar Campos moesten gaan. Dat weigerde ik want de vorige keer dat wij in Campos ons verhaal deed, werden wij al niet al te netjes behandeld en de arts deed erg honend over de bevindingen van de arts uit onze gemeente. Ik was er van overtuigd dat hij detzelfde procedure zouden volgen als de vorige keer en wij weer met het kind onverrichte zaken zouden terugkeren. U moet zich voorstellen, wij komen in het ziekenhuis met ons verhaal, zonder enige verwijsbriefje van de behandelend arts van onze gemeente. De artsen daar konden bedenken dat wij problemen aan het verzinnen waren.

Wat nu? Het kind had inmiddels 10 dagen in het ziekenhuis gelegen, was al een maand in de gips en nog geen oplossing of vooruitzichten van beterschap. Het was ook onacceptabel dat een kind van 5 jaar invalide zou worden door onwil van een of meerdere artsen.

Het enige dat ik op dat moment kon bedenken was hulp inroepen van de rechtbank en dat deed ik dan ook. Met David in de armen gingen wij naar de Officier van Justitie waar ik het hele verhaal vertelde. Hij was met mij eens dat dit niet zo kon blijven en om tijd te winnen stuurde mij onmiddellijk terug naar het plaatselijk ziekenhuis met een brief van hem waarin hij de arts om een schriftelijk verklaring vroeg van wat er met David moest gebeuren. Met de grootste onwil krabbelde de arts iets van “Ik ben niet tevreden met hoe het been is gezet”. Bij terugkomst bij de rechtbank zag de Officier van Justitie dat deze probleem niet zo makkelijk op te lossen was want de ene arts wilde eigenlijk de andere niet officieel aanvallen. Verder gerechtelijk maatregelen moesten getroffen worden om tot een vergelijk te komen.

De rechtelijk molen is in werking gesteld, 14 dagen later werd David per ambulance naar het plaatselijk ziekenhuis gebracht waar de orthopeed dan eindelijk zijn bevindingen op papier zou zetten. Weer 14 dagen later kwam de ambulance weer aan om David naar Campos te brengen voor verdere behandeling. Inmiddels waren er 3 maanden verstreken en de eerste arts in Campos heeft simpelweg de gips van David’s been gehaald en gezegd dat alles prima zat. Wij moesten over een maand voor controle terugkomen. Geen richtlijnen gegeven wat wij verder met David moesten doen, geen fysiotherapie voor geschreven, enfin, niets….

De eerste maand is een ramp geweest voor David en voor ons die hem moesten helpen. Hij was erg bang, weigerde te lopen en het heeft veel moeite gekost om hem eindelijk een beetje in beweging te krijgen. Na die maand liep David nog erg slecht en duidelijk mank, maar de arts vond dat het geheel prachtig uitzag en beloofde dat over 6 maanden niets meer te zien zal zijn. Ik ben benieuwd want de 6 maanden zijn pas in april 2007 over. Maar een ding weet ik zeker, als het kind mank blijft zal ik tot mijn laatste snik deze arts procederen. Het is te zot dat als je arm bent en geen privé verzekering kan betalen dat de heren artsen doen rm laten wat zij willen!!!!!

Na dit alles is het dan zuur te horen van de heer Lula, onze onvolprezen presidente die net herkozen is dat de Braziliaanse Gezondheidsdiensten bijna perfect werken. Ik zou graag willen weten waar want bij ons in de omgeving het zeker niet.

Lucia