Er is in ieder geval één wet in dit land van de vele weten en wetjes, maatregelen van bestuur en ga zo maar door die kennelijk wel werkt. De wet waar het hier om gaat is in principe heel simpel en in zijn simpliciteit meteen geniaal. Hoe krijg je het – als Staat - voor elkaar om jongeren geschoold te krijgen, zonder dat je dit een cent kost? Het antwoord of de vondst was heel simpel. Je verplicht gewoon alle bedrijven met meer dan x – werknemers om jongeren te gaan opleiden (ambachtschool achtig iets) en wel ieder jaar een totaal dat moet gelijk zijn aan 10 procent van je werknemers¬bestand.

Hoe dan ook, vooral Petrobras – voor wie het niet weet de Staats oliemaatschappij – is al jaren zeer actief en succesvol bezig op het terrein van sociale bewogenheid. Zij ontwikkelen allerlei projecten waar zij uiteraard zelf ook profijt van kunnen trekken, maar helpen op die manier weldegelijk de bevolking. Als Staatsbedrijf moeten zij natuurlijk het voorbeeld geven en daaruit kwam hun nieuwste project: beroepsonderwijs voor kinderen tussen de 15 en de 18 jaar. Naast hun gewone schoolstudie – lager of middelbaar onderwijs – zullen zij 5 maanden naar een technische school gaan voor een algemene vorming. Hierna zal een opleiding van 1 jaar volgen aan een instituut dat gespecialiseerd is in cursussen gericht op het bedrijfsleven. . De selectie van de kinderen die aan deze project mee mogen doen is heel simpel: Zij moeten tot de armste bevolkingsgroep horen.

Vanaf de eerste dag krijgen de kinderen een minimum salaris plus alle sociale zekerheden, bus- en lunch geld. Op zich is dit een beetje te veel van het goede omdat de meeste kinderen, zeker op de leeftijd van 15 jaar – nog geen flauw benul hebben van de waarde van geld. Aan de andere kant komt er in zo’n 3000 gezinnen een maand inkomen (bij) waar de vader vaak niet eens van kan dromen. Indien alles met goed gevolg wordt doorlopen hebben de kinderen vrijwel zeker een baan met vast werk aan het einde van de rit. Al met al is dit geen klein project want het gaat alleen al in onze Staat om bijna 3000 leerlingen. En ja uiteraard pikt Petrobras aan het einde van de rit de beste leerlingen zelf in.

Hoe kan je aan zo’n cursus deelnemen? Simpel je inschrijven en geluk hebben dat je uitgekozen wordt want het aantal aanmeldingen stijgt natuurlijk ver uit boven het aantal beschikbare plaatsen. Er zat echter maar één heel klein addertje onder het gras en wel dat niets in onze gemeente zo simpel is.

Ik zal proberen het verhaal zo kort mogelijk te houden. Wij kregen een telefoontje van de Raad van Kinderbescherming dat er 5 plaatsen gereserveerd zouden zijn waar wij kinderen van ons op konden inschrijven. Je kan begrijpen dat zo’n bericht met groot plezier werd ontvangen, waarbij er slechts één heel klein probleempje was en wel dat alles de volgende dag al afgerond moest worden. Ook dat mag uiteraard geen belemmering zijn om kinderen ingeschreven te krijgen, zelfs niet het feit dat geen van onze kinderen al een fiscaalnummer had en andere documenten die nodig zijn als je gaat werken. Gelukkig werden al deze problemen bliksemsnel overwonnen en kon Soraia met vijf gelukkigen die door ons waren uitgezocht op inzet en verantwoordelijkheid op naar het Secretariaat van Sociale zaken waar de daadwerkelijke inschrijvingen zouden worden gedaan.

En toen begon gedonder in de glazen echt goed. De bereidwilligheid van de huidige bestuurders in onze gemeente om met ons samen te werken of wat voor ons te doen is wel bijzonder klein. De Secretaris in hoogsteigen persoon was het er helemaal niet mee eens dat wij onze kinderen zouden inschrijven en ging tekeer als een ordinair viswijf. Volgens haar was het grootste probleem dat er geld vanuit Petrobras beschikbaar zou worden gesteld, wat wij niet zouden mogen ontvangen namens de kinderen. Zo’n opmerking was nergens op gebaseerd want dit project was juist gericht op de meeste kwetsbare deel van de jeugd van Brazilië en wie is meer kwetsbaar dan een kind dat noodgedwongen moet leven in een kindertehuis?

Natuurlijk zijn wij niet voor één gat te vangen en accepteerde deze afwijzing van de secretaris niet zeker niet op grond waarvan. De volgende dag eerst maar naar de Cefet in Campos, de instelling die het eerste deel van de cursus verzorgt en waar de regionale coördinator van dit project zit. Daar werd Soraia vrijwel de gehele dag aan het lijntje gehouden, zonder dat dit resultaat afwierp. Onze Secretaris had, zoals naderhand bleek, de coördinator al verzocht om onze kinderen niet in te schrijven. Dit was de laatste dag voor de inschrijvingen. Terug op het honk werd er krijgsraad gehouden. Lucia maakte enkele mooie e-mails die werden verstuurd aan alle instellingen die hier iets mee te maken hadden, terwijl Soraia via de telefoon probeerde te achterhalen wie bij Petrobras de verantwoordelijke persoon voor dit project is.

Nadat die gevonden was en bleek dat hij ons al kort geleden bezocht had en enthousiast was over ons tehuis ging alles er anders uitzien. Hij wist zeker dat onze kinderen het juist profiel hebben om te kunnen profiteren van zo’n project. De inschrijvingen van kinderen uit onze gemeente werden geannuleerd en een nieuwe termijn kwam uit de hoge hoed waardoor onze kinderen alsnog rustig konden worden ingeschreven tegen de zin van de Secretaris.

Na een paar dagen kregen wij het resultaat te horen van onze inschrijvingen:
De vijf kinderen die wij hadden ingeschreven waren alle vijf geselecteerd om mee te doen.

Eindelijk gerechtigheid en succes dat niet door iedereen met gejuich werd ontvangen, maar hier bij ons thuis weldegelijk, de kinderen zijn wild enthousiast. Soraia en Lucia beschouwen dit als een geweldige overwinning! Het heeft veel moeite gekost, de woede over de onrechtvaardigheid had hen vleugels gegeven.

Het bovenstaande zijn zo van die dingen die ons in ieder geval voor meerdere dagen van de straat houden maar die je natuurlijk niet in je koude kleren gaan zitten al was het alleen maar vanwege de ergernis dat er weer iets dreigt mis te lopen door de onwil van mensen die eigenlijk ons op handen hadden moeten dragen aangezien wij een werk doen dat eigenlijk hun verantwoording is.

Inmiddels hebben onze kinderen er zo’n 5 maanden op zitten en zijn nog steeds erg enthousiast. Het is geen sinecure wat zij doen: ’s morgen om uiterlijk 6 uur uit de veren om zich klaar te maken voor de reguliere school die tot 11,30 uur duurt waarna zij snel naar huis komen, eten, zich omkleden om vervolgens om 12 uur naar Campos te vertrekken.’s Avonds zijn zij pas om ca. 20.30 uur thuis, dan moet er nog wat gegeten worden en vervolgens huiswerk voor school gemaakt. Een meer dan volwassen dagtaak hebben zij hieraan en ik vind dat zij een pluim verdienen voor de manier waarop zij het volhouden. Zij worden begeleid door ons om hun geld goed te beheren en een derde deel wordt verplicht gespaard voor als zij Pinokio verlaten.

Rob