Met recht zouden wij als naam voor ons huis kunnen kiezen voor het Griekse gezegde Panta Rhei. Alles vernieuwt zich, alles stroomt. Zo ook de bewoners van huize Pinokio.

Om voor de verandering maar eens achteraan te beginnen, bracht de december maand ons twee heel nieuwe bewoners en nieuwe wereldburgers. Op 12 december werd Yuri Fernando geboren, ca. 3.5 kilo en met gitzwart haar. De moeder Fernanda (17 jaar) werd in juni door ons opgenomen omdat voor een zwanger meisje in haar woonplaats geen opvang is.

Op de valreep van het oude jaar – 30 december – werd Erick geboren. Met zijn gewicht van bijna 4.5 kilo een mannetjesputter die zijn moeder 2 ½ uur op de operatie tafel heeft gehouden. Zijn moeder hebben wij, enige maanden geleden, zwanger en wel aangenomen als kinderverzorgster want ook die had geen onderkomen en geen vader voor haar kind.

Beide jonge moeders waren op z’n Braziliaans “getrouwd”. In de maand juli, binnen 2 weken, hebben wij drie 14 jarige jongens binnen gekregen via verschillende hulpverleningsinstanties. Het bleek achteraf dat deze 3 heren elkaar kenden uit een tehuis in Macaé dat was gesloten. Met zijn drieën hebben zij geprobeerd het hele huis op stelten te zetten en hebben meer gemeen kattenkwaad uitgehaald dan alle andere kinderen bij elkaar in al die jaren. Na drie weken heb ik wij ons genoodzaakt gezien onze kinderrechter te vragen deze kinderen bij ons weg te laten halen. Wij hebben deze storm alleen goed kunnen doorstaan omdat “onze grotere jongens” deze jongens een beetje in toom wisten te houden.

Een aantal kinderen is overgeplaatst naar hun gemeente van afkomst omdat zij daar een tijdelijk onderkomen hebben gebouwd en de maatschappelijke werkster aldaar is bezig de kinderen bij hun oorspronkelijk familie te reïntegreren. Drie van hen leven inmiddels met een tante. De andere drie zijn nog maar kort verhuisd en er zijn nog geen resultaten bekend. Het is altijd fijn te weten dat onze opvang resulteert in een nieuwe kans voor de kinderen binnen hun eigen familie, wat uiteindelijk de beste plaats is voor een kind. Gelukkig maar dat sommige kinderen terug kunnen naar hun familie anders zouden wij niet weten hoe voor hen allemaal te zorgen. Als een kind ons tehuis verlaat hebben zowel de volwassenen als de kinderen gemengde gevoelens. Aan de ene kant zijn wij heel blij met de reïntegratie bij hun familie en aan de andere kant voelen wij ons verdrietig om het afscheid; maar ja, wat het beste voor dat het kind moet prevaleren en wij gaan van het standpunt uit dat als het niet goed gaat met de desbetreffende kinderen zij vanzelf terug gestuurd zullen worden.

Een zeer lastig en moeilijk meisje van 14 jaar is vorige week door de kinderrechter aan haar moeder terug gegeven voor een proefperiode van 3 maanden om te kijken of zij na een verblijf van 9 maanden bij ons haar draai weer kan vinden bij haar familie. Wij zijn heel benieuwd, want 9 maanden is erg kort om iemand te heropvoeden. Als het niet lukt, komt zij zeker terug.

Natuurlijk zijn niet alleen kinderen weggegaan, er zijn er ook bijgekomen en het aantal kinderen is op het ogenblik 78. De ervaring van de laatste jaren heeft ons geleerd dat het aantal iedere moment kan veranderen.

In de loop van de jaren zijn er al 148 kinderen langs Pinokio gekomen en wij hebben hen, door Uw hulp, medewerking en financiële steun, op een of andere manier kunnen helpen. Namens hen en ons zelf willen wij U heel hartelijk dank zeggen.

Lucia Schulman