Wij hebben op het ogenblik 2 enthousiaste filmers op bezoek. Jasmijn Andringa en Dennis Huis in ’t Veld die aan de Hoge School voor de Kunsten te Utrecht studeren en als werkstuk een film over Pinokio aan het maken zijn. Twee gezellige, frisse, jonge mensen die een boel vrolijkheid met zich hebben meegebracht. Jammer genoeg zit hun werk er bijna op en zullen zij spoedig weer vertrekken. Jammer. Ergens in deze Wel & Wee zult U een klein verslag van hen lezen.

Jan Wittebrood is ook weer bij ons en zoals altijd heeft Ome Jan weer een cadeautje bij zich. Met de financiële hulp van een aantal vrienden van hem die hem graag sponseren als hij weer richting Pinokio gaat, is hij druk bezig speeltoestellen van hout voor de kinderen te bouwen. Dankzij zijn ijverige handen hebben wij op het binnenplein al schommels, klimrekken, wippen etc., maar de kinderen worden al groter en mogen al buiten in de tuin spelen en Ome Jan zou Ome Jan niet zijn als hij ook hier geen voorzieningen zou treffen om "zijn kinderen" op een gezellige manier bezig te houden. De speeltoestellen in de tuin worden anders gemaakt dan die van het binnenplein, meer gericht op de kracht en behendigheid van kinderen tussen de 7 en 12 jaar.

Dank je wel Ome Jan dat je voortdurend aan ons denkt en iedere keer opnieuw iets leuks weet te bedenken! Dank U wel, vrienden van Ome Jan, die het hem financieel mogelijk maken, iedere keer weer, iets leuks voor de kinderen te maken.

Buiten de speeltoestellen hebben deze vrienden ons 2 tenten cadeau gedaan, waarmee wij zeer binnenkort, met de grotere kinderen, gaan kamperen. Dit cadeau opent nieuwe perspectieven voor de kinderen van ons tehuis. Al een tijdje wilde ik hen heel graag iets meer van de wereld om ons heen laten zien maar in een hotel of iets dergelijks verblijven was ondenkbaar, zeker in aanmerking nemend dat je niet alleen moet slapen maar ook eten. Maar nu met tenten staat de wereld voor ons open en ik weet zeker dat de kinderen tijdens de uitstapjes heel veel zullen opsteken.

Beste vrienden, ik weet eigenlijk niet hoe ik U duidelijk moet maken hoe geweldig wij dit cadeau vinden. Kamperen zal voor hen niet louter vermaak zijn maar ook zeer leerzaam. Zij zullen met hun eigen ogen kunnen waarnemen wat zij in boeken hebben gelezen. Kunt U zich voorstellen dat U niet weet hoe een meer er uit ziet, een berg, een stad, een trein, een dierentuin met al zijn beesten, flatgebouwen etc…? Wij wonen uiteindelijk op het platteland en de meeste kinderen zijn niet verder gekomen dan 40 km van huis. Nogmaals, heel, heel hartelijk dank!

Tante Anneke is dit keer ook meegekomen met Ome Jan en ook zij is gewend haar handjes te laten wapperen. Zij, Dennis en Jasmijn ( de filmers) hebben de ramen en de vele deuren van de eerste verdieping van de school (ons gastenverblijf) in de lak gezet zodat deze ruimte mooier en gezellig is geworden en wij de vele Nederlanders die ons opzoeken een fijn verblijf kunnen aanbieden.

Als laatste van de Nederlanders die nu bij ons zijn heb ik Mirjam bewaard die al een aantal maanden bij ons is en lief en leed met ons deelt. Zij is een derde jaar’s studente medicijnen die haar studie heeft onderbroken om een aantal maanden ons te komen helpen met de verzorging van de kinderen. Zij werkt hard, zonder te morren en is altijd positief gestemd, ook als de dingen een beetje tegen zitten. Een kindertehuis is een zeer levendig geheel en geen dag is gelijk aan de andere. De kinderen zijn, net als wij volwassenen, aan stemmingen onderhevig. De ene dag zijn zij lief en de andere ronduit vervelend. Vaak moet je de dingen duizend keer herhalen en hier moet je tegen kunnen als vrijwilliger. Er zijn op het ogenblik 81 kinderen in huis van verschillende leeftijden en achtergronden. Mirjam weet met hun verschillende karakters om te gaan en weet zelfstandig de kleine problemen die zich dagelijks voordoen op te lossen. Een hele plezierige kant van haar karakter is dat zij de regels van het tehuis weet te respecteren wat helaas niet altijd het geval is met vrijwilligers. Soms verwachten die dat wij de regels kunnen veranderen om hen te plezieren, zonder te bedenken dat zij na een aantal maanden weer weg gaan en een andere vrijwilliger in hun plaats komt die het weer anders wil. Arme kinderen……

Mirjam brengt het grootse gedeelte van de ochtend met de kinderen door, die graag rustig een spelletje, een puzzel of iets dergelijks willen maken. Uit onze schatkamer, vol met speelgoed dat wij in de loop van de jaren hebben verzameld en bewaken alsof het echte schatten zijn, haalt zij op wat zij denkt dat de kinderen leuk vinden om mee te spelen. Als het tijd wordt om een bad te nemen om daarna te eten om vervolgens naar school te gaan, ruimt Mirjam alles weer op en morgen mogen de kinderen weer verder spelen. Het is veel werk, maar helaas kunnen wij de kinderen de vrije toegang tot deze schatkamer niet geven, want er zou niets heel of compleet blijven. Al dit speelgoed is uit Nederland gekomen, door velen meegenomen of opgestuurd en zo’n verzameling zullen wij nooit meer bij elkaar krijgen en het zou heel jammer zijn als andere kinderen er niet van kunnen profiteren. De Braziliaanse Nanny’s hebben niet de toestemming om in die kamer te komen want ook zij zijn niet zorgzaam genoeg en de kinderen hebben een goed voorbeeld nodig. De kinderen hebben met Mirjam geleerd een poosje rustig te zitten en geconcentreerd te werken en er zijn nu al kinderen van 5 jaar die al een puzzel van 300 stukjes kunnen monteren. Sommigen van hen helpen ook al met opruimen. Gefeliciteerd Mirjam! Daarna gaat zij naar haar dagelijkse arena, de kamer van 10 meisjes van tussen 9 en 12 jaar die dan uit bad komen en zich moeten aankleden om naar school te gaan. Voordat zij hun kamer mogen verlaten moet die op orde zijn en dat schijnt een onmogelijk opgave voor hen te zijn. Het is dat Mirjam nog te jong is anders had zij al grijze haren opgelopen.

Na het eten, waarbij zij helpt de kleintjes te voeden, gaat het merendeel van de kinderen naar school en de allerkleinsten gaan naar bed een middagdutje doen. Het is dan 12.30 uur en voor Mrjam breekt dan een rustige periode aan die tot 16.30 uur duurt. .De kinderen worden op die tijd uit school gehaald (300m), moeten zich omkleden en mogen vervolgens een poosje buiten spelen en Mirjam helpt hen in de gaten te houden. Om 18.00uur avondeten, tanden poetsen, luiers omdoen bij de allerkleinsten en dan is een dag van hard werken voor Mirjam aan een einde gekomen.

Ik heb van haar nog nooit een klacht gehoord dat zij te hard moet werken, hoewel dat feitelijk waar is, en ben haar zeer dankbaar voor haar inspanningen en liefdevol verzorgen van de kinderen. Ik weet zeker dat de kinderen je zullen missen als je terug gaat naar Nederland; maar wie weet kom je ooit weer eens terug? Dank je wel Mirjam!

Rob en ik hebben genoten van deze laatste weken met zoveel Nederlanders om ons heen. Wij hebben het heel gezellig met elkaar gehad en hebben veel gelachen. Wij zullen jullie missen. En nu maar hopen dat de volgende vrijwilligers net zo flink zullen zijn als Mirjam en niet vroegtijdig zullen afhaken zoals helaas al een paar keer is voorgekomen. Om een goede vrijwilliger te zijn moet je wel een aparte inborst hebben en de belangen van de kinderen boven die van jezelf kunnen stellen. Gelukkig hebben we meer positieve ervaringen dan negatieve. HIER WIL IK VAN DE GELEGENHEID GEBRUIK MAKEN OM AL ONZE VRIJWILLIGERS HEEL HARTELIJK TE DANKEN VOOR HUN HULP EN INZET!

Lucia