Deze woorden liet ik mij eens ontvallen toen ik geïnterviewd werd door een redactie medewerker van "de PWN" het personeelsblad van "de PWN". Dat interview vond plaats naar aanleiding van de overdracht aan de gebruikers van het geheel gerenoveerde hoofdkantoor van het PWN. Een project waar ik uiteraard samen met een aantal collega''s, enige jaren mijn ziel en zaligheid aan gegeven had. Zo´n project gaat zeker als je projectleider bent iets van je zelf worden, als was het een kind.

Bij zo´n overdracht bekroop mij altijd een gevoel van weemoed. Ik heb in mijn loopbaan bij het PWN vele van deze overdrachten mee gemaakt maar het was steeds weer hetzelfde liedje. Het is of als er een dochter van je trouwt, het huis uitgaat en je haar moet afstaan. Allemaal vanzelf sprekend, heel normaal als je kinderen hebt, maar toch je voelt het.

Toen mij gevraagd werd door de redactie van de "Wel en Wee" eens te omschrijven wat mij (ons PWN-ers) steeds weer motiveerde om ons in te blijven spannen voor het kindertehuis in Brazilië, moest ik onmiddellijk aan die woorden terug denken "Vandaag trouwt mijn dochter" Het kindertehuis was ons geesteskind geworden nadat wij ons bezig hadden gehouden met het ontwerp, het is grotendeels bij het PWN op de tekenborden (lees CAD-systemen) ontstaan, en toen ik de bouw ook nog eens van het begin af aan mocht gaan begeleiden werd het niet alleen mijn geesteskind maar "Mijn kind, mijn dochter. Ik zag haar uitgroeien tot een prachtige meid. Groot, stevig, mooi in de afwerking, waar iedereen verliefd op zou worden er werd met afgunst naar haar gekeken. En ik genoot van het volwassen worden van "Mijn dochter" ( Is dit ook niet een beetje het verhaal van "Pinokio" de droom die werkelijk werd).

Toen in oktober ´98 Lucia besloot om de hui te gaan betrekken en de toen 35 kinderen bezit namen van hun kamers (Ik mocht daar bij zijn, alsof ze op mij gewacht hadden). Voelde ik het nog meer als "Mijn dochter" maar nu met veel meer inhoud en karakter.

Door de komst van de kinderen werd het technisch aspect van het project sterk op de achtergrond gedrongen en was ik snel vergeten dat er weer een "dochter" was getrouwd. Er was geen weemoed maar louter vreugde en trots. Want trots was ik op onze "Pinokio" onze dochter. Ik heb er "figuurlijk" vele dochters en zonen bij gekregen want vele kinderen ken ik al van af het eerste begin in september 1995. Ik heb maanden lang lief en leed met ze gedeeld, zeker toen we nog met zijn allen in het oude huis in Barra woonde. Ik heb met ze gelachen en met ze gehuild. Vaak door emoties overmand vergat ik dat ik was gekomen om te bouwen,recht strak en vlak. Door de band met de kinderen, Lucia, Rob en Maria waar ik diep respect voor heb, valt het mij niet moeilijk om steeds weer gemotiveerd te blijven werken aan het verbeteren van "mijn dochter" het kindertehuis en er voor de kinderen een ideale plaats te creëren waarin het goed is om op te groeien.

Zo zijn we bezig met de verbetering van de drinkwaterinstallatie en is er door het PWN een filterinstallatie ontwikkeld en geheel gemaakt en staat klaar om door de "HAM" de baggermaatschappij naar Brazilië verscheept te worden. Als hij in Guriri gearriveerd is zullen we er weer achter aan reizen om hem te installeren zodat het probleem van het bruine water ook opgelost wordt. Wat zal de was weer mooi in de Braziliaanse wind hangen te wapperen. Daarnaast hebben we een financieel bronnetje aangeboord waaruit we de keuken en spoelkeuken van warmwater kunnen gaan voorzien. Uiteraard gaan we hiervoor weer zelf gemaakte zonnecollectoren toepassen, alleen de voorraad vaten, de boilers zullen we moeten kopen. Ook deze vervolmaking van "ons kind" zullen we ook weer daadwerkelijk uitgaan voeren. Daar is geen motivatie voor nodig, dat moet gewoon gebeuren.

Met "kinderen" ben je immers nooit klaar of ze nu klein of groot en volwassen zijn of zelfs getrouwd ze blijven je zorg vragen, of willen wij zo graag de "zorgende Tio´s (Ooms)" zijn. Voor mij maar ook voor Engel Stam en Henk Brouwer weet ik het wel zeker. Pinokio heeft goede Peetvaders bij het PWN hoewel er twee inmiddels aan het vutten zijn. Het blijft "ons kind" en als er problemen zijn dan staan we er weer.

Ate logo

Jan Wittebrood