Ik ben bij "Pinokio" betrokken geraakt door twee collega''s n.l. Arie van Zon en Jan Wittebrood, met Jan had ik al eens een project in het kader van ontwikkelingssamenwerking in Zaire gedaan (via het bedrijf waar ik werk het PWN).

Toen mij werd gevraagd of ik medewerking wilde verlenen aan het tot stand komen van een kindertehuis in Brazilië heb ik ook geen moment geaarzeld. Ten eerste zijn mijn vrouw en ik gek op kinderen en ten tweede, de kinderen hebben de toekomst.

In overleg met het bestuur is er een ontwerp gemaakt dat ik vervolgens ben gaan uitwerken, daar kwam nog bij dat er ook haast bij was want Lucia Schulman wilde zo snel mogelijk naar Brazilië. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik wel eens gedacht heb "waar ben ik weer aan begonnen", maar achteraf ben ik toch ontzettend blij dat ik meegewerkt heb aan de totstandkoming van het kindertehuis.

Toen het huis in 1997 al aardig vorm begon te krijgen ben ik zelf op reis gegaan naar Brazilië. In Rio de Janeiro bleef ik eerst een paar dagen logeren in het appartement van de zonen van Rob en Lucia die in Rio wonen. Daarna met de auto naar Barra do Itabapoana. Deze reis is zo´n 400 km lang over drukke en slechte wegen. Het is niet zo als in Europa 400 km reistijd 5 a 6 uur, nee als je om 10.00 uur uit Rio vertrekt mag je blij zijn als je om 19.00 uur aankomt in Barra. Toen ik daar uit de auto stapte stond ik meteen tot mijn knieën tussen de kleine kinderen, die allemaal een handje en een kusje kwamen geven (Rob en Lucia hadden toen al 20 kinderen onder hun hoede).

De volgende dag op naar de bouw, daar aangekomen loop je in een gebouw rond dat je in Nederland hebt getekend en dat aan de andere kant van de wereld is gebouwd volgens jouw tekeningen, dat geeft je een ontzettend fijn gevoel. Tijdens mijn eerste verblijf in Brazilië vroeg Lucia of ik met haar mee wilde naar de favela (krottenwijk) van Barra. Je weet allemaal via kranten, radio en televisie dat ze bestaan maar als je er zelf midden in staat komt het toch wel heel anders op je over. Op de wereld leven miljoenen mensen onder dergelijke omstandigheden. Dat zet je op zo´n moment toch wel aan het denken. Je kunt bijna niet begrijpen dat mensen en vooral kinderen onder deze omstandigheden kunnen leven. Als je daarentegen ziet hoe gelukkig de kinderen in het kindertehuis "Pinokio" zijn is dit wel een enorme tegenstelling. In het kindertehuis worden ze goed gekleed en gevoed. Krijgen aandacht, liefde en onderwijs. Op zo´n moment denk je, " mijn inspanning is niet voor niets geweest" en ben je blij dat je er aan hebt bijgedragen dat een aantal kinderen het nu goed hebben. Ik heb dan ook een enorm respect voor Lucia en Rob Schulman en niet te vergeten Maria want het is toch een hele verantwoording om zo´n kindertehuis te leiden. In Nederland aangekomen wilde ik eigenlijk meteen terug, niet voor het mooie gebouw wat daar stond, maar ik mistte de kinderen erg. Na verschillende keren in Brazilië te zijn geweest en er thuis veel met mijn vrouw over gesproken te hebben werd zij toch erg nieuwsgierig en wilde zij het wel eens met eigen ogen zien.

In juni van dit jaar is het er dan van gekomen en zijn wij samen naar Brazilië geweest. Zij was enorm verbaasd hoe groot en mooi het kindertehuis was. Ook de school vond zij prachtig. Maar het meest verbaasd was zij dat de kinderen er zo gelukkig waren en er heel goed uitzagen. Zij heeft Lucia geholpen met de bibliotheek op orde brengen en Maria in de keuken terzijde gestaan, want eten koken voor 60 personen is niet niks. Ook hebben wij met de grote kinderen een avond wandeling langs het strand gemaakt bij volle maan. Kortom zij heeft enorm genoten van haar verblijf bij Pinokio.

Als je zo´n kindertehuis instant wilt houden kost dit echt veel geld. Gelukkig wordt door Lucia en Rob elk dubbeltje 3 keer omgedraaid voor dat het wordt uitgegeven. En aan de andere kant zit hier in Nederland een actief bestuur die de daarvoor benodigde gelden probeert binnen te krijgen.

Elke keer als ik er geweest ben kom ik gemotiveerder terug. Dat is voor mij een teken dat het goed is wat ik voor Pinokio gedaan heb en nog zal gaan doen.

Engel G. Stam