Op een mooie dag begin mei komt een groep heren het terrein op, in gezelschap van een politie agent. De oudste stelt zich voor als inspecteur van de IBAMA (een Braziliaanse overheidsdienst ter bescherming van het milieu). De eerste gedachten van Rob gaan uit naar onze vuilnisput die helaas niet 100 % milieu vriendelijk is maar in vergelijk met de Braziliaanse manier van omgaan met vuilnis heilig is. Al snel bleek dat de heren niet kwamen om ons te controleren of erger, maar om iets achter te laten. De vraag aan Rob was of hij wellicht een drie honderd kilo garnalen wilde kopen. Vriendelijk heeft Rob hem uitgelegd dat onze tehuis te arm is om zulk luxe voedsel te kunnen kopen, maar dat iedereen uiteraard dol hierop is. De inspecteur keek wat bedenkelijk en zei toen met een zeer ernstig gezicht: "… dan kan ik niets anders doen dan de 300 kg aan U te doneren, wilt U dat accepteren"?. Tja, als het zo gesteld wordt kan je toch weinig anders doen dan te zeggen dat je daar heel blij mee zou zijn. Hiermee realiseerde Rob zich niet wat een werk dit mee zou brengen.

Wat is het geval: tot en met eind mei geldt er een vangst verbod voor garnalen omdat veel te veel jonge garnalen met de sleep meekomen. In Gargau - een vissersdorp van onze gemeente - was een partij van 500 kg in beslag genomen. 200 kg was al aan een andere instelling gedoneerd, maar men zat met nog 300 kg in de maag en dacht daarbij gelukkig aan Pinokio. De bakken werden door de heren in onze keuken gezet met de belofte dat deze met een paar dagen wel weer zouden worden opgehaald. Na veel bedanken en schouderklopjes gingen zij weg.

Wij waren dolblij met de gulle gave en togen heel vrolijk aan het pellen zonder te beseffen wat 300 kg garnalen pellen betekent. Na uren werken kwamen wij tot de conclusie, na beschouwing van hoever wij gevorderd waren, dat wij met een tijd probleem te kampen zouden krijgen. Garnalen blijven niet lang vers, 300 kg ongepelde garnalen paste niet in onze viezer, dus heel, heel hard werk was het motto en alle hens aan dek. Zelfs de kinderen van 5 - 6 jaar werden er bij ingeschakeld. Wij hebben 2 volle dagen buiten bij de wasserij gezetten, omringd door teilen, bakken en pannen. De berg schonen garnalen werden gewogen en per pak van 2 kilo naar de vriezer gebracht. Onze toenmalige vriezer kon die hoeveelheid niet aan en vrinden in Barra moesten bij het invries proces worden ingeschakeld. Dagen later stonk de auto nog naar garnalen. De laatste avond hebben wij tot 3 uur ''s nachts in de keuken en bijkeuken gewerkt om het laatste deel te koken en te verpakken.

Tot en met vandaag genieten wij hier echter nog van, want zelfs hier, is garnalen een zeer kostbare lekkernij waar je zuinig mee omgaat.

Wat zijn wij blij dat wij arm zijn!

Lucia