U zult het waarschijnlijk vreemd vinden dat, hoewel het tehuis nog niet helemaal is afgewerkt, wij aan een nieuw project begonnen zijn. Voordat er enig misverstand ontstaat vertel ik U graag hoe dat in elkaar zit. Ons bestuur in Nederland heeft bij de NCDO een subsidie aanvraag ingediend om een schooltje te mogen bouwen. Als je verzoek wordt goedgekeurd dan heb je aan een bepaald tijdslimiet te voldoen, zowel wat de begindatum betreft als het moment dat de bouw gerealiseerd moet zijn. Wij zijn zo gelukkig geweest die toestemming te krijgen en zodoende zijn wij zo snel mogelijk van start gegaan.

Zoals voor het tehuis heeft Engel Stam ook dit keer weer geheel belangeloos de bouwtekeningen voor de school verzorgd. Weer heeft hij vele vrij uren aan Pinokio besteed.

Tijdens ons bezoek aan Nederland in mei jl., hebben wij een aantal besprekingen gehad met Jan Wittebrood en Engel Stam om de laatste puntjes op de i te zetten. Aangezien de plaatsing van de school ook belangrijk was wat betreft de watervoorziening en de afvoer wilden wij niet zo maar gaan bouwen zonder de mening van Jan. Hij voorzag geen problemen als wij de school naar rechts, aan de uiterste grens van ons terrein, voorbij het bestaande huisje, zo’n 30 meter van de weg zouden bouwen.

Van ons bestuur hier in Nederland hebben wij vernomen dat zij geen kans zagen om de benodigde leerkrachten te bekostigen. Volgens hen zou de Braziliaanse overheid hier voor moeten zorgen. Door onze ervaringen waren wij daar niet zo zeker van dat het zou lukken, maar wij zouden het gaan proberen. Uiteindelijk was het schooltje in Guriri al twee keer, voor een jaar, gesloten geweest. Zodra wij in Brazilië waren teruggekeerd ben ik met de burgermeester van onze gemeente gaan praten om te kijken wat er te regelen viel. Hij had er wel belangstelling voor om met ons samen te werken, maar het schoolgebouw diende wel 4 klassen te hebben, omdat de lagere school 8 schooljaren telt. ’s Morgens kunnen dus de eerste 4 jaargangen les krijgen en ’s middags de andere 4. Ik vertelde hem dat wij geld hadden voor 2 klassen, 2 toiletblokken, een keuken (verplicht in Brazilië) een opbergkamer voor leermiddelen en een kantoor / lerarenkamer. Na veel zuchten en kreunen bood hij aan letterlijk en figuurlijk zijn steentje bij te dragen aan de realisering van ons project. Hij kon ons 10.000 bouwstenen aanbieden, 2 metselaars en een shovel om het terrein bouwklaar te maken.

Zo gezegd, zo gedaan, wij gingen ijverig aan de slag. Bij ons vertrek uit Nederland waren nog niet alle tekeningen klaar, zeker niet na het gesprek met de Burgermeester. Het gevolg hiervan was dat om toch door te kunnen bouwen Engel een groot deel van de tekeningen per e-mail naar onze zonen in Rio moest sturen, die dan er weer zorg voor moesten dragen dat de tekeningen met de avondbus naar Barra gingen.

Natuurlijk hebben wij een week langer op de shovel moeten wachten dan afgesproken was maar toch officieel zijn dus de bouwactiviteiten op 3 juli (Tatiana’s verjaardag) begonnen met het inmeten en uitzetten van het terrein. Wij hebben dankbaar gebruik van de shovel gemaakt en toen het bouwterrein klaar was hebben wij meteen het hele terrein om ons tehuis netjes glad laten maken. Het is prachtig geworden en nu kunnen wij ook aan gaan denken om er een fatsoenlijke tuin omheen te creëren.

Intussen was onze ‘ijzervreter’ begonnen met het buigen van het betonijzer voor de fundering van de school. Ezadiel, een man uit de oude ploeg, is helemaal verzot op dit soort werk en wilde dus heel erg graag meewerken aan de school. Na het uitvlakken kon de graafmachine komen voor het uitgraven van de geulen voor de fundering.

Ook hebben wij uit een niet verwachtte hoek werkelijk geweldige hulp gekregen. Onze twee oudste jongens, Magno en Flavio, hebben gedurende de schoolvakantie VRIJWILLIG mee geholpen bij de bouw. Zij deden het erg leuk en ijverig en deden zeker niet onder voor professionele krachten. Daarnaast hadden zij er veel plezier in als volwassen kerels hun steentje bij te dragen aan wat ook hun school gaat worden. Op 21 juli namen wij 4 nieuwe hulpen in dienst en om 16.00 uur dezelfde dag, konden wij al de eerste werkvloer storten.

Om zijn goede wil alvast te tonen bood de burgermeester meteen een schooljuf aan. Sinds die dag hebben wij ‘s middags een lerares die de kinderen met leerachterstand bij hun huiswerk helpt. Als zij tijd over heeft doet zij spelletjes met de kleinere kinderen. Wij zijn erg blij met haar komst , want voor die tijd moesten Maria of ik de kinderen helpen. Wij krijgen hierdoor een beetje meer speling in onze dagindeling.

Op 16 augustus zijn wij al zover dat de fundering voor het grootste deel al klaar is nl. de achterzijde (met keuken, kantoor en toiletblokken en twee lokalen). Nu kan dat deel al opgebouwd worden. Het op tijd krijgen van de materialen is dit keer wel erg moeilijk geweest. Zelfs onze blokkenman, die altijd zeer stipt was, heeft ons meerdere keren laten wachten. Al met al zijn wij er toch weer uitgekomen en is – op het moment dat wij naar Nederland gaan - de ruwbouw van onze school klaar,. Er staan vier klassen, een kantoor, een keuken, een opbergkamer en toiletten. Terwijl wij in Nederland zitten worden de plafonds en vloeren gestort en gaat de afwerking - het stukadoren – beginnen.

De leerkrachten zijn beloofd en nu maar hopen dat hij inderdaad woord houdt en dat wij in maart 2000, als het nieuwe schooljaar weer begint, met onze school volop zullen mogen draaien. Het ziet er naar uit dat het oude schooltje (door Marjan bedroevend genoemd) die onze kinderen tot nu toe bezoeken, tegen de grond wordt gegooid om plaats te maken voor een geasfalteerde weg. Met andere woorden, onze school komt uit de lucht vallen voor de bewoners van Guriri anders zouden hun kinderen opnieuw zonder school zitten.

Wij houden U op de hoogte.

Lucia & Rob