Almir (nu 17 jaar) die 11 maanden geleden door mij, na een verblijf van 2 zeer moeilijke jaren, is weggestuurd omdat hij weigerde iets van ons te leren en dat vol trots aan iedereen die het hoorde wilde verkondigd, is met hangende pootjes komen vragen of hij a.u.b. terug mocht komen. Hij zag er volkomen onverzorgd, vies en uitgehongerd uit. Zijn moeder moest hem niet, trouwens geen enkel familielid wilde hem in huis opnemen en alleen kon hij het in de buitenwereld niet bolwerken.

Ondanks de slechte ervaring met hem konden wij het niet over ons hart verkrijgen hem te weigeren. Al is hij al 17 jaar, mentaal is hij niet verder dan een jongen van 13. Hij is klein van stuk, vreselijk dom en niet in staat op school iets te leren. Hij heeft, bij zijn vorige verblijf bij ons, 2 jaar op school gezeten en niets geleerd. Hij mocht terug komen maar wel met een paar restricties. Hij “werkt” op de boerderij onder leiding van Nina, onze boerin. Wij trachten hem in ieder geval een vak te leren. Hij slaapt beneden op de boerderij, hij gebruikt al zijn maaltijden boven bij ons en als hij zich kan gedragen mag hij na zijn werk naar boven komen. Daar kan hij de rest van de dag en avond bij ons doorbrengen en met de andere kinderen samen spelen. Als zijn gedrag te wensen overlaat dan wordt hij onmiddellijk naar beneden gestuurd. Tot nu toe is dat maar 1 maal gebeurd. Nina heeft al twee aanvaringen met hem gehad wat zijn werk betreft, want hij is niet al te ijverig, loopt graag de kantjes er vanaf en is heel eigenwijs. Ik hoop natuurlijk van ganse harte dat het goed zal blijven gaan, want hij redt het niet alleen, maar er is natuurlijk een grens aan wat wij wel of niet kunnen accepteren.

Tatiana (15) en Flavia (13) zijn na een verblijf van 1 jaar en zeven maanden bij Pinokio door hun moeder opgehaald. Wij, volwassenen en kinderen vonden dat heel erg want zij waren leuke meisjes en Tatiana was een sterke persoonlijkheid die altijd heel duidelijk aanwezig was.

Al vonden wij dat doodzonde want het zijn meisjes die met een goede begeleiding en een beetje geluk, zeker een behoorlijk toekomst tegemoet kunnen gaan, wij konden hen niet tegenhouden. Tatiana snakte duidelijk naar meer vrijheid dan dat wij haar konden geven en dat deed haar besluiten met haar moeder mee te gaan. Flavia wilde niet zonder Tatiana blijven, al konden wij heel duidelijk zien dat zij met grote tegenzin ons thuis verliet.

Al heel snel is Tatiana door haar moeder (in Rio) weer weggestuurd, dit keer naar familieleden. Na 1 jaar te hebben doorgebracht op verschillende adressen heeft zij de moed gevonden om ons te bellen en te vragen of zij terug mocht komen. Zij was tot het inzicht gekomen dat vrijheid zonder liefde en begeleiding ook niet alles is. Wij hebben haar toen heel duidelijk verteld dat de regels van Pinokio niet veranderd waren en toch verkoos zij terug te komen.

Flavia was nog steeds bij haar moeder. Onafhankelijk van Tatiana, heeft zij, een paar maanden nadat Tatiana terug was, huilend gebeld om te zeggen dat zij ziek en ondervoed was, dat zij niet meer naar school ging en of zij weer bij Pinokio kon komen. De ellende was zo groot dat wij geld naar haar moesten sturen zodat zij een buskaartje kon kopen om de afstand tussen ons (400 km) te kunnen overbruggen.

Beide meisjes hebben het erg moeilijk. Zij houden van hun moeder en toch zien zij in dat deze niet in staat is hen groot te brengen en de liefde te geven die ze zo dringend nodig hebben.

Tatiana heeft, onmiddellijk bij haar terugkomst, uit eigen beweging een brief aan de kinderrechter geschreven waarin zij hem verzocht haar officieel onder mijn toezicht te plaatsen zodat haar moeder haar niet meer bij ons weg kan halen. Dit is voor haar tevens een soort verzekering dat zij niet in de verleiding komt, als zij haar moeder weer ziet, om met haar mee te gaan.

Dit vind ik intens triest. De kinderen proberen wijzer te zijn dan de ouders.